پیوندهای مفید
آمار
| تعداد نشریات | 21 |
| تعداد شماره‌ها | 628 |
| تعداد مقالات | 9,179 |
| تعداد مشاهده مقاله | 67,527,029 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 8,061,761 |
مبانی گسترش قلمرو شخصی موافقت‌نامه داوری در حقوق ایران | ||
| مطالعات فقه و حقوق اسلامی | ||
| مقالات آماده انتشار، اصلاح شده برای چاپ، انتشار آنلاین از تاریخ 20 اسفند 1404 | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22075/feqh.2024.34142.3923 | ||
| نویسندگان | ||
| پیمان عبدغیور* 1؛ جواد کاشانی2 | ||
| 1دانشجوی دکتری حقوق خصوصی دانشگاه علامه طباطبایی | ||
| 2دانشیار گروه حقوق خصوصی دانشگاه علامه طباطبایی | ||
| تاریخ دریافت: 27 اردیبهشت 1403، تاریخ بازنگری: 06 تیر 1403، تاریخ پذیرش: 10 تیر 1403 | ||
| چکیده | ||
| نهاد داوری به عنوان یکی از مهم‌ترین روش‌های حل اختلاف در خارج از نظام قضایی مورد شناسایی قرار گرفته و قوانین مربوط به آن نیز با استناد بر فقه امامیه تابع حقوق تعهدات می باشد. از این رو بر اساس قوانین چنین تعبیر شده که اشخاص ثالث و قائم مقام متعاقدین موافقت‌نامه داوری به طور مطلق به دلیل اصل نسبی بودن قراردادها حق مداخله در جریان داوری را ندارند، حال آنکه ماهیت نسبی بودن قراردادها چنین مطلق‌گرایی را نمی‌پذیرد و در برخی موارد به دلیل حفظ حقوق اشخاص با استناد به مبانی شخصی، اجازه تعمیم موافقت‌نامه داوری به اشخاص ثالث داده شده است. یافته های این تحقیق نشان می‌دهد با استناد به نظریه‌های نمایندگی ظاهری، رضایت ضمنی، نظریه قائم مقامی و قاعده استاپل می‌توان مبانی شخصی گسترش قلمرو موافقت‌نامه داوری در حقوق ایران را توجیه و تبیین کرد. همچنین مشخص شد که مبنای گسترش شخصی قلمرو شرط داوری نسبت به شخص ثالث که مربوط به موضوع اصلی بوده، در واقع به‌جای گسترش قلمرو شرط داوری، معین کردن دو طرف واقعی در موافقت‌نامه داوری می‌باشد و این با اصل نسبی بود عقد در تعارض نیست. لذا، جهت گسترش موافقت‌نامه داوری، لازم است که به‌دنبال عنصر رضایت شخص ثالث بود. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| موافقت‌نامه داوری"؛ "داوری"؛ "گسترش قلمرو داوری "؛ "قلمرو شخصی داوری | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| The basics of expanding the personal territory of the arbitration agreement in Iranian law | ||
| نویسندگان [English] | ||
| Peyman Abde ghaior1؛ Javad Kashani2 | ||
| 1Phd Student Allameh Tabataba'i University | ||
| 2Associate Professor of Private Law Department of Allameh Tabataba'i University | ||
| چکیده [English] | ||
| Arbitration is recognized as one of the most important methods of dispute resolution outside the judicial system, and the laws related to it are based on the Imamiyyah jurisprudence and follow the law of obligations. Therefore, based on the laws, it is interpreted that third parties and legal successors of the parties to the arbitration agreement do not have the absolute right to intervene in the arbitration process due to the principle of the relativity of contracts. However, the relative nature of contracts does not accept such absolutism, and in some cases, the extension of the arbitration agreement to third parties has been allowed based on the principles of preserving the rights of individuals. The findings of this research show that the personal bases for the expansion of the scope of the arbitration agreement in Iranian law can be justified and explained by referring to the theories of apparent representation, implied consent, the theory of legal succession, and the principle of estoppel. It was also determined that the basis for the personal expansion of the scope of the arbitration clause with respect to a third party, which relates to the main subject, is actually determining the two real parties in the arbitration agreement rather than expanding the scope of the arbitration clause, and this is not in conflict with the principle of the relativity of the contract. Therefore, for the expansion of the arbitration agreement, it is necessary to seek the element of consent of the third party. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| Arbitration Agreement", " Personal Principles", " Expansion of Scope ", "Third Party | ||
| مراجع | ||
|
| ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 101 |
||